Zijn er overeenkomsten tussen de trainingsmethoden van de duiven uit de Tweede Wereldoorlog en de zelflerende objectherkennende AI van tegenwoordig?
Tegenwoordig maakt men in onze technologische maatschappij voor het versturen van berichten tijdens gewapende conflicten, gebruik van geëncrypteerde satellietverbindingen. Dat was vroeger wel anders. In de Eerste Wereldoorlog, toen het radio- en telefoongebruik nog in de kinderschoenen stond en niet steeds betrouwbaar was, werden aan het front voor het versturen van berichten en boodschappen massaal postduiven ingezet.
Er zijn verhalen bekend uit WO I en WO II waarbij duiven werden gebruikt om nazischepen te identificeren. Tijdens de oorlogen werden ze ingezet om onderzeeërs te helpen herkennen. De Duitsers gebruikten hun onderzeeërs om de geallieerde bevoorradingsschepen te torpederen en te zinken. De geallieerden vonden een manier om deze dreiging te verminderen door de postduiven te trainen om onderzeeërs te herkennen en de locatie van de onderzeeër door te geven aan de schepen die in de buurt waren.
De training van deze postduiven door de Britse geheime dienst was een belangrijke taak en werd uitgevoerd door speciaal opgeleide duivenverzorgers. Het idee was om de duiven te leren om bepaalde schepen te herkennen aan de hand van hun geluiden en vormen, en ook om de richting en afstand van de onderzeeër te bepalen. Na verloop van tijd zouden de duiven dan deze schepen op eigen initiatief gaan herkennen en terugkeren naar de basis om de informatie terug te sturen naar hun verzorgers en om hun beloning te ontvangen. Deze manier bleek zeer effectief te zijn, omdat de duiven snel en gemakkelijk over grote afstanden konden reizen. Bovendien waren ze moeilijk te detecteren door de Duitsers, omdat ze geen elektronische signalen uitzonden zoals radiocommunicatie. Hoewel deze methode van communicatie nu misschien verouderd lijkt, blijft het een belangrijk onderdeel van de militaire geschiedenis en het gebruik van dieren in oorlogsvoering.
Ondanks dat deze trainingsmethoden van de duiven in oorlogsvoering en de zelflerende objectherkennende AI van tegenwoordig op het eerste gezicht niet direct te vergelijken zijn met elkaar, zijn er zeker overeenkomsten. In beide gevallen gaat het om het leren van objecten te herkennen en dit te koppelen aan beloningen. Bij de duiven was de beloning voedsel, terwijl bij de AI de beloning bestaat uit het verbeteren van de prestaties van het algoritme. De natuurlijke, maar ondoorgrondelijke manier waarop de duiven leerden om schepen te herkennen, kan gezien worden als een voorloper van de huidige machine learning-technieken. In beide gevallen gaat het om het leren van objecten te herkennen door middel van trial-and-error en feedback. Dit laat zien dat de wortels van AI verder teruggaan dan veel mensen denken en dat de natuur een inspiratiebron kan zijn voor het ontwerpen van intelligente systemen.