“We zitten met z’n allen vast in een systeem dat ongelijkheid, en dus armoede, in stand houdt.” Moorman gelooft in kansengelijkheid. Dat is nu niet het geval. Sommige kinderen staan al met 4-0 achter als ze op de basisschool beginnen. Omdat ze uit een arm gezin komen, in een achterstandswijk wonen en in hun omgeving minder educatieve stimulatie ervaren. “In Nederland heerst een raar soort calvinistisch, individualistisch, neoliberaal beeld dat succes je eigen keuze is en pech je eigen schuld”, aldus Moorman. “Zo’n 1 op de 13 kinderen leeft onder de armoedegrens. En 1 op de 8 kinderen gaat zonder ontbijt naar school. Hoezo accepteren we dat?! In het onderwijs presteren ze doorgaans minder en krijgen dan ook een lager schooladvies. Dat heeft vervolgens impact op hun verdere studie- en levensloop, terwijl ze met de juiste hulp en aanmoediging uit die cirkel kunnen breken.” Moorman pleit er dan ook voor om het onderwijs, daar waar alles begint, volledig te hervormen: “we focussen ons te veel op de cognitieve ontwikkeling en te weinig op talentwaardering en -ontwikkeling. Het onderwijs is in feite een sjoelbak, waarin je al jong en gebaseerd op de verkeerde criteria in een bepaald vakje belandt, waar je moeilijk weer uitkomt. Behalve dat Nederlandse leerlingen al vroeg een onderwijsadvies krijgen en doorgaans in de koker vmbo/havo/vwo belanden, leren we hen dat de maatschappij je waardeert op basis van je cognitieve vaardigheden, je intelligentie, je status. Er moet een andere manier van lesgeven komen, met meer focus op talentwaardering en zelfvertrouwen, in plaats van alle kinderen door een cognitieve, competitieve mal te persen.”
“Cynisme is al snel dé vijand als het gaat over verandering. Maar cynisme is mislukte hoop.” De gouden tip van Moorman is: “leg je nooit ergens bij neer, alleen omdat het lijkt alsof iets niet anders kan. Blijf hoop houden en kijk wat je wél kunt bijdragen aan de verandering die je wenst.”