In de slums van Kampala ligt een parel verborgen: een school voor dove kinderen.
Voor de ‘horende’ wereld is deze film een eye opener. In Oeganda worden dove kinderen vaak vervloekt, opgesloten en mishandeld. De dovenschool biedt deze kinderen een veilige plek en haalt hen uit hun isolement. De film laat behalve de schrijnende werkelijkheid, ook de levensvreugde en talenten zien.
Als vervolg op de film gaven gebarentolk Irma Sluis en haar dove collega een presentatie. Niet alleen in Oeganda, maar ook in Nederland worden dove mensen vaak achtergesteld. Daarom is gebarentaal een belangrijk thema. Welke lering trekken we uit de documentaire? Wat zou het consequent inzetten van Nederlands met Gebaren (NmG) op een reguliere basisschool, voor een invloed hebben op de spraak/taalontwikkeling van alle kinderen? Wat betekent dit bijvoorbeeld voor de passieve en actieve woordenschat van alle kinderen? En welke invloed heeft het op de andere ontwikkelingsgebieden? Moet het onderwijs hier überhaupt wel mee worden belast of is het juist een goede ontwikkeling naar inclusief onderwijs dat steeds meer leerlingen met een auditieve beperking onderwijs volgen aan een reguliere school?